– Przez szereg miesięcy w tych pomieszczeniach prowadzone były skomplikowane prace budowlane, renowacyjne i konserwatorskie – mówi Tadeusz Krzakowski.

– Wszystko pod ścisłym nadzorem konserwatora zabytków i zgodnie z jego zaleceniami. Efekt jest doskonały, a wystrój sali odrestaurowano z wielkim pietyzmem - dodaje prezydent Legnicy.

Gruntowna rewitalizacja pomieszczeń kosztowała ok. 427 tys. zł. W jej trakcie m.in. prowadzone były prace podłogowe. Na powierzchni 100 m2 usunięto ok. 30 ton starej podsypki i gruzu, zastępując ją lekkim gazobetonem. Zniszczoną klepkę parkietową zastąpiono wykonaną na zamówienie i utrzymaną w historycznych gabarytach klepką dębową. Usunięte zostały wszystkie przestarzałe instalacje. W specjalnych kanałach zamontowano blisko 1700 metrów bieżących instalacji elektrycznej, przewodów telekomunikacyjnych, wentylacyjnych itp.

Fachowcy odrestaurowali ponad 100 m2 ozdobnej dębowej boazerii, zdejmując wiele warstw różnych powłok, a następnie impregnując ją szelakiem i specjalistycznymi woskami pszczelimi. Ze ścian zdjęli od 5 do 8 warstw różnych farb, docierając do oryginalnej, pierwotnej malatury o pięknej kolorystyce i wzorach. Zachowała się ona na powierzchni ok. 60-70 proc. ścian.

Odnowiono bogatą sztukaterię sufitu, na którym dominuje różany wieniec. Pierwotnie był on złocony i powrócił do tego charakteru. Do zdobienia wykorzystano 400 płatków złotej folii, którą następnie patynowano. 

Oryginalne są, ale poddane renowacji, centralny żyrandol i boczne kinkiety. Oryginalna jest również cała konstrukcja stołu w kształcie podkowy. Jego blaty były wymieniane w latach 70. XX wieku przez stolarzy z Fabryki Fortepianów i Pianin. 

Odrestaurowany jest także obraz wiszący nad ławą, ukazujący herb miasta oraz widoki Starego Ratusza i Katedry, autorstwa wrocławskiego malarza Carla Dennera. Artysta ten był też autorem projektów dekoracji malarskiej sali posiedzeń rajców i pokoju nadburmistrza. 

Zbudowany w stylu neorenesansowym legnicki Ratusz, zwany też nowym Ratuszem, liczy sobie 112 lat. Do rejestru zabytków wpisano go 13 kwietnia 1981 roku.