Niezwykle pogodny to świat. Oglądając bogate w szczegóły prace Weissa mimo woli rozgrzeszamy się z własnych słabości (miłości do dobrych roczników win, nocnego podjadania, jeszcze jednego ciastka z kremem albo wyprawy w wysokie Alpy tylko po to, by na wyciągu spożyć świeżutkie fondue). Mistrzowska kreska zbaczająca nieustannie w stronę dobrodusznej karykatury, rozrzutne, ale wprawne użycie koloru, kolosalne poczucie humoru i niepohamowana joie de vivre to cechy, które ustawiają Weissa w rzędzie takich mistrzów jak Wilhelm Busch, Tomi Ungerer (też Szwajcar), Sempé, a na naszym podwórku Jerzy Flisak czy Julian Bohdanowicz. Po obejrzeniu prac Weissa łatwiej da się uwierzyć, że dolce vita jest na wyciągnięcie ręki. A może jeszcze jedną lampkę wina? Wznieśmy toast za Oskara Weissa!