Będąc równocześnie malarzem i poetą Telemach Pilitsidis uprawia, wg określenia Andrzeja Saja, poezję malarstwa i rodzaj malarstwa w poezji. Te dwie dyscypliny łączą się tworząc charakterystykę twórczości malarskiej Pilitsidisa – dwoistej, niejednoznacznej, nie do końca wytłumaczalnej, stale kuszącej aurą tajemnicy i niedopowiedzenia. Cechy te wynikają być może do pewnego stopnia z przynależności  twórcy do dwóch kultur: źródłowej, greckiej, z jej południową radością życia i słowiańskiej – zapewne nieco mrocznej i melancholijnej dla przesiedleńca ze słonecznych wysp Grecji.

Przemijanie jest wystawą przekrojową. Najstarsze z prezentowanych płócien pochodzi z 1976r., znajdziemy tam kilka prac z lat 80-tych ubiegłego stulecia, sporo obrazów z lat 90-tych, jednak największą grupę stanowią prace powstałe już w XXI wieku. Odbywając swoją własną odyseję poprzez twórczość Pilitsidisa, każdy odnajdzie w niej inne, własne impresje, znaczenia  i interpretacje. Najpiękniej chyba – jak na poetę przystało -  o swoich obrazach i pasji tworzenia opowiada sam twórca:

Namalowałem tysiące obrazów i prawdę mówiąc niezbyt wiem dlaczego. Nie znam przyczyny i nie wiem jaki lęk sprawił, że tak się stało. Być może i do końca swoich dni nie dowiem się dlaczego z takim maniakalnym uporem trwałem w agonii tworzenia. Może ucieczka od życia była nakazem losu, by przeżyć najpiękniejsze chwile w uduchowionej ciszy. Z pewnością nie spotkało mnie nic bardziej rozczulającego i kojącego, niż przebywanie w samotności z sobą, jakby poza malowaniem nic nie istniało. Uczę się i dotykam progu świadomości, który zbliża mnie do absolutu, doskonałości bez możliwości dotarcia do wyżyn sztuki. Ale czym byłaby droga do poznania siebie bez kluczenia i szukania prawdy? Nie mam złudzeń. Spełniam się poprzez poszukiwanie piękna i dobra, które pozwalają mi uciec od samego życia. Wiecznie błądząc, zdaje się, dotykam istnienia absurdu poza czasem.