Do niedawna a dokładnie do ubiegłej środy czułem się jak młody bóg. Uważałem, że zdrowotnie jestem herosem lepszym niż Arnold Schwarzenegger czy inny wielki tego świata.

Stało się jednak coś co wpłynęło na zmianę w moim myśleniu i postępowaniu.

Otóż w drodze do pracy stało się to o czym nigdy bym nie pomyślał – nastąpił zawał serca. Krótki wyraz a jakże wymowny. Dzięki koleżankom z pracy (za co bardzo im dziękuję) - ich namowom i podwiezieniu do szpitala trafiłem do szpitala w Jaworze gdzie usłyszałem diagnozę – zawał układu wieńcowego z niedrożnością tętnic. Proste. Nic dodać nic ująć.

Na sygnale w trybie natychmiastowym zostałem przewieziony do szpitala w Legnicy na Szpitalny Oddział Ratunkowy (SOR) gdzie w jednej chwili zajęło się mną 8-9 osób. Nie dyskutowałem, odpowiadałem na wszystkie zadawane mi pytania. Siostry bez ceregieli zostawiły mnie jak stwórca postanowił i tak przejęli mnie trzej lekarze. Młodzi ludzie, pełni zapału ale i pełni wiedzy i doświadczenia. Tu także nie miałem nic do powiedzenia tylko czasami patrzyłem w  monitor na którym wyświetlany był obraz mojego bezwładnego ciała. Szczerze powiedziawszy w tym momencie byłem zupełnie obojętny. Byłem świadom sytuacji, tego co jest wykonywane ale taki stan przyszedł sam. Bez wywoływania. Mogę powiedzieć, że „palcami u nóg byłem po tamtej stronie”. Śmiesznie może brzmi ale taka jest prawda. Lekarze uwinęli się w godzinę poczym przewieziono mnie na Oddział Intensywnego Nadzoru Kardiologicznego w Szpitalu w Legnicy.

Oddział Kardiologiczny. Sama nazwa zniechęca wielu do dyskusji nad tematem. Jednakże jest to aktualnie jeden z tematów naszej cywilizacji. Trzeba się z nim oswoić i zacząć inaczej myśleć. Czas odrzucić pewne potrzeby, używki, zachcianki i tym podobne cuda. Mamy tylko jedno życie a ponieważ w reinkarnację nie wierzę muszę o nie walczyć. Personel oddziału, począwszy od lekarzy, poprzez pielęgniarki a skończywszy na personelu pomocniczym to bardzo zgrany zespół. Piszę te słowa bez wazeliny i z całą odpowiedzialnością. Bez przerwy byłem monitorowany: oddech, tętno ciśnienie krwi, zawartość cukru itd. Panie pielęgniarki były osobami stanowczymi lecz nie sztywnymi jak kołnierzyk od koszuli. Często uśmiechnięte choć zapracowane. Jako, że jestem bacznym obserwatorem życia – swojego życia zauważyłem, co kilka godzin przybywali nowi pacjenci. Jedni mniej inni bardzie zaawansowani w chorobie.

Po czterech dniach obserwacji, pomiarów mojej żywotności zostałem wypisany ze szpitala. Pisząc o moich problemach zdrowotnych nie piszę o sobie. Napisałem te kilkanaście zdań ponieważ uważam, że powinienem w ten sposób wyrazić swoje uznanie i podziękowanie dla ludzi tam pracujących.

Zasługują na to.

W związku z powyższymi słowami składam na ręce pani Ordynator Barbary Engel serdeczne podziękowania dla całego Personelu Oddziału Kardiologicznego oraz SOR walczących o życie pacjentów.

P.S. Możliwe, że czytelnik zapyta o tytuł. Dlaczego Elizjum. Tytuł nawiązuje do filmu z Matt’em Damonem w roli głównej. W 2159 roku bogaci ludzie na wybudowanej stacji „Elysium” żyją obok reszty ludzkości na przeludnionej i zniszczonej Ziemi. Sekretarz Rhodes (Jodie Foster) chce za wszelką cenę zachować luksusowy styl życia obywateli „Elysium”. Ludzie próbują przedostać się na stację. Jeden z nich Max (Matt Damon) podejmuje niebezpieczną misję, która może ocalić jego życie, ale także zaprowadzić równowagę na świecie. Różnica w moim odczuciu jest jedna i zasadnicza pomiędzy „Elisium” filmowym a „Elizjum” legnickim.  W legnickim Elizjum leczą pacjentów bez względu na wiek, płeć, kolor skóry, wyznanie czy stan majątkowy. Nikt o to pacjentów nie pyta.

Z poważaniem i wyrazami szacunku
Janusz Wasiluk
pacjent