Na marcowym spotkaniu Duszpasterstwa Ludzi Pracy '90 w legnickim Zakonie Braci Mniejszych ze skromnością, erudycją i darem uczynienia ze spraw filozoficznych gawędy unoszącej słuchaczy,  mówił Ojciec Józef Szańca o epifanii piękna, dla której materią od zawsze była sztuka, zarówno  goszcząca w salonach pałaców, nawach i ołtarzach kościołów, jak i domach chłopskich. Przypominając sposoby, którymi dawni myśliciele, doktorzy Kościoła i poeci opisywali piękno, wskazał na jego źródło czyli sacrum stanowiące  przez stulecia siłę rozwoju, inspiracji oraz motywów sztuki. Przy trwającej tendencji do zawieszania triady Piękna, Dobra, Prawdy w szatniach świątyń sztuk, wskazał że idea platońska  będąca podstawą myśli humanistycznej i ramą sztuki w ogóle, przyniosła ludzkości dzieła, których upływający czas z jego modami i okrutnymi ideologiami nie był w stanie unicestwić.

       Tłem dla rozważań o kondycji  sztuki współczesnej stały się obrazy Wlastimila Hofmana oraz osobiste zainteresowania, doświadczenia i przemyślenia o pięknie w sztuce. Jednoczesnym przyczynkiem był ogłoszony w Szklarskiej Porębie, a kończący się w kwietniu Rok Wlastimila Hofmana wraz z rocznicą śmierci artysty przypadającą na 6 marca.

       Po zakończeniu II wojnie światowej Wlastimil Hofman zamieszkał w Szklarskiej Porębie, w domu który dziś nosi nazwę „Wlastimilówki” - wywodzącą się oczywiście  od jego czeskiego imienia. Mieszkańcy i badacze przywołujący z nostalgią postać artysty "z uwiązaną u szyi muchą młodopolską",  uważają go za kontynuatora tradycji przedwojennej kolonii artystycznej animującej życie kulturalne Szklarskiej Poręby. Nawiązywał  serdeczne relacje z mieszkańcami i odwiedzającymi go turystami. Były to często przyjaźnie niezwykłe, jak te z  zakonnikami Klasztoru Franciszkańskiego kierującymi parafią pw. Bożego Ciała w Szklarskiej Porębie. Mocno zawiązany  z religią katolicką, namalował dla Kościoła szereg obrazów o tematyce sakralnej.  Dziś  spora część prac znajduje się w zbiorach franciszkańskich w Krakowie - siedzibie prowincji św. Antoniego z Padwy i bł. Jakuba Strzemię Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych,  a także wspomnianym kościele Bożego Ciała i Muzeum braci Hauptmanów. Religijność Hofmana powodowała także wiele życiowych  kłopotów, min. ze znalezieniem miejsc na prezentację prac. Jak głosi opowieść jego żona Ada  wynosiła płótna męża do parku i wieszała je na drzewach (lub sznurkach), znajdując w ten sposób nabywców.

       Korzystając z coraz dłuższych, prawie wiosennych dni, warto wybrać się na wycieczkę  w miejsca, które tętnią jeszcze żywą anegdotą o człowieku przynależnym do tradycji wyznaczonej przez takich mistrzów, jak Jacek Malczewski, Stanisław Wyspiański i Cyprian Norwid, kontemplując  równolegle piękno pozostawionych obrazów w otoczeniu karkonoskich krajobrazów.